O ile prawa negatywne koncentrują się wokół wolności, to prawa II generacji można wywieść z innej wartości demokratycznej – równości. Prawa te mają charakter ekonomiczny, socjalny i kulturalny. Wymagają od państwa podjęcia aktywnych działań, jeśli nie mają pozostać martwą literą. Stąd często określa się je mianem „pozytywnych”. W odróżnieniu od praw klasycznych, prawa II generacji są trudne, a niekiedy nawet niemożliwe do wyegzekwowania.
Nie istnieją wewnętrzne ani międzynarodowe mechanizmy pozwalające bezdomnemu dochodzić swego prawa do mieszkania, nawet jeśli jest ono wyraźnie zapisane w konstytucji. Prawa pozytywne często są traktowane jako zapis celów stawianych sobie przez państwo i bywają to cele ambitne i dalekosiężne. Zdaniem niektórych znawców przedmiotu, prawa II generacji „osłabiają” znaczenie poszczególnych konstytucji. Jeśli zawierają one katalogi życzeń, nie mogą być traktowane poważnie, co wpływa na traktowanie praw I generacji, które zazwyczaj są zawarte w konstytucji. Z drugiej strony można jednak zasadnie twierdzić, że umieszczenie takich zapisów w konstytucji zmusza rząd do pracy w określonym, pozytywnym dla obywateli kierunku. Podkreśla to wspólnotowy aspekt konstytucji i zasadę dobra wspólnego, jednoczącego społeczeństwo polityczne.
Prawa II generacji są także zawarte w dokumentach międzynarodowych. W całości poświęcona jest im Europejska Karta Socjalna z 1961 r. Inny ważny dokument, Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, uchwalona na III Sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych w 1948 roku, ujmuje następujące prawa pozytywne: prawo do ubezpieczeń społecznych, prawo do pracy, prawo do odpowiedniego i zadowalającego wynagrodzenia, prawo do urlopu i wypoczynku, prawo do odpowiedniej stopy życiowej (wyżywienia, odzieży, mieszkania, opieki lekarskiej, koniecznych świadczeń socjalnych), prawo do zabezpieczenia na wypadek bezrobocia, choroby, niezdolności do pracy, wdowieństwa, starości, niezawinionej utraty środków do życia, prawo do nauki, prawo do swobodnego uczestniczenia w życiu kulturalnym społeczeństwa.
Prawa człowieka II generacji to prawa ekonomiczne, społeczne i kulturalne, które zapewniają jednostce dostęp do zasobów i możliwości niezbędnych do pełnego i godnego życia. Są to prawa, które mają na celu zapewnienie równości i sprawiedliwości w dostępie do zasobów i możliwości społecznych. Prawa II generacji to:
- Prawo do pracy: zapewnia jednostce prawo do swobodnego wyboru i zatrudnienia, a także do godnych i uczciwych warunków pracy.
- Prawo do wykształcenia: umożliwia jednostce swobodny dostęp do edukacji i możliwość rozwijania swoich zdolności.
- Prawo do zdrowia: zapewnia jednostce dostęp do opieki medycznej i usług zdrowotnych niezbędnych do zachowania zdrowia.
- Prawo do mieszkania: zapewnia jednostce prawo do swobodnego wyboru i zamieszkania w bezpiecznym i godnym miejscu.
- Prawo do odpoczynku i wypoczynku: umożliwia jednostce swobodny dostęp do odpoczynku i rekreacji, które są niezbędne do zachowania zdrowia i dobrego samopoczucia.
Te prawa są uważane za ważne dla zapewnienia jednostce pełnego i godnego życia, a ich realizacja jest ważnym elementem dla ochrony ludzkiej godności i równości społecznej.