prawo

Założenia Konstytucji marcowej- ciąg dalszy

5/5 - (2 votes)

Wszystkim obywatelom poręcza się wolność sumienia i wyznania. Żaden obywatel nie może być z powodu swego wyznania i przekonań religijnych ograniczony w prawach, przysługujących innym obywatelom.

Wszyscy mieszkańcy Państwa Polskiego mają prawo wolnego wyznawania zarówno publicznie jak i prywatnie swej wiary i wykonywania przepisów swej religii lub obrządku, o ile to nie sprzeciwia się porządkowi publicznemu ani obyczajności publicznej.

Wolności wyznania nie wolno używać w sposób, przeciwny ustawom. Nikt nie może uchylać się od spełnienia obowiązków publicznych z powodu swoich wierzeń religijnych. Nikt nie może być zmuszony do udziału w czynnościach lub obrzędach religijnych, o ile nie podlega władzy rodzicielskiej lub opiekuńczej.

Jak na to wskazują zasady konstytucji marcowej należała ona do rzędu konstytucji burżuazyjno – demokratycznych. Stanowiła ona szereg instytucji typowych dla demokratyzmu burżuazyjnego, które dawały formalne podstawy do oddziaływania opinii publicznej na prace i kierunek działania aparatu państwowego. Konstytucja marcowa doprowadziła do ugruntowania republikańskiej formy rządów, zapoczątkowanej przez Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej, utrzymania jednego z najbardziej demokratycznych w Europie praw wyborczych, konsekwentnie przeprowadzanej zasady parlamentarnej odpowiedzialności ministrów oraz zapewnienia równości obywateli bez różnicy narodowości i wyznania. Można by powiedzieć, że z dniem uchwalenia Konstytucji Polska stanęła w rzędzie nowożytnych państw demokratycznych[1].

Stanowiła ona symbol zjednoczenia dawnych dzielnic i zakończenia procesów państwotwórczych. Nie wprowadzała ona dla całego państwa wspólnych przepisów prawa, ale przynajmniej eliminowała te z nich, które były z nią w sprzeczności. Zamykała ona także ostatecznie okres sporów o społeczny kształt Polski.

 

[1] B. Banaszek, Prawa człowieka …, s. 127.

Sytuacja imigrantów

5/5 - (2 votes)

Hiszpanie coraz bardziej niechętnie odnoszą się do osób przybywających w nadziei za lepszym życiem. Wyraźnie natomiast narasta różnica między imigrantami z Ameryki Łacińskiej i Afryki a bogatymi Europejczykami spoza Hiszpanii, którzy się w niej osiedlają. W sześciu z siedemnastu autonomicznych prowincji Hiszpanii jest używany inny od kastylijskiego język lub dialekt. Konstytucja mówi, iż każdy obywatel ma obowiązek znać język kastylijski, który jest oficjalnym językiem państwowym, jednak inne języki również mogą być uznane za oficjalne w regionalnych statutach.

Katalońskie ciało ustawodawcze (Generalitat) przyjęło w 1998 roku prawo, uznające język kataloński za oficjalny w lokalnym rządzie i administracji, regionalnych sądach, korporacjach państwowych oraz prywatnych, subsydionowanych przez władze Katalonii. Obywatele mówiący po kastylijsku mają prawo do posługiwania się swoim językiem w urzędach publicznych. Prawo ustaliło również minimalną ilość katalońsko-języcznych programów radiowych i telewizyjnych.

W Katalonii jednak najwyraźniej dochodzi do paradoksalnego ograniczania praw osób, posługujących się językiem kastylijskim. Przykładem mogą być uniwersytety, które narzucają język kataloński we wszystkich kwestiach administracyjnych. W 2000 roku do sądu trafiła sprawa profesora, który został wydalony z uniwersytetu za udostępnienie dwóm studentom formularzy egzaminacyjnych po kastylijsku. Również raport amerykańskiego Departamentu Stanu z 1993 roku wskazuje już na te wynaturzenia, stwierdzając, że kastylijsko-języczni rodzice postrzegają sytuację swoich dzieci jako niekorzystną, ze względu na wymuszane posługiwanie się językiem katalońskim w szkołach.

Europejska Konwencja Praw Człowieka

5/5 - (2 votes)

Europejska Konwencja Praw Człowieka (European Convention on Human Rights, ECHR) jest międzynarodowym traktatem, który został podpisany w 1950 roku i jest jednym z najważniejszych aktów prawnych dotyczących praw człowieka w Europie. Konwencja ta jest zobowiązująca dla państw członkowskich Rady Europy, w tym dla państw europejskich, które przyjęły ją.

ECHR gwarantuje szereg praw i wolności, w tym prawo do życia, wolność i bezpieczeństwo osobiste, wolność sumienia i wyznania, wolność wypowiedzi, prawo do wolności i bezpieczeństwa, prawo do równości przed prawem, prawo do sprawiedliwego procesu, prawo do swobodnego zrzeszania się i prawo do pozbawienia wolności tylko w określonych przypadkach i zgodnie z prawem.

Konwencja umożliwia również indywidualne skargi na naruszenie tych praw przez państwa członkowskie. Skargi te rozpatrywane są przez Europejski Trybunał Praw Człowieka, który ma jurysdykcję w sprawach dotyczących naruszenia praw gwarantowanych przez ECHR.

Europejska Konwencja Praw Człowieka jest uważana za ważny instrument w ochronie i promocji praw człowieka w Europie i stanowi ważny element europejskiego systemu ochrony praw człowieka.

Europejską Konwencję Praw Człowieka podpisało kilka państw członkowskich Rady Europy w dniu 4 listopada 1950 roku w Rzymie, Włochy. W chwili obecnej Konwencję podpisało i ratyfikowało 47 państw członkowskich Rady Europy. Konwencja ta jest jednym z najważniejszych aktów prawnych dotyczących praw człowieka w Europie i jest uważana za kluczowe narzędzie w ochronie i promocji praw człowieka w regionie.

Stosowanie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (ECHR) odbywa się przede wszystkim za pośrednictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPC), który jest głównym organem do rozpatrywania skarg na naruszenie praw gwarantowanych przez Konwencję. Każde państwo członkowskie Rady Europy, które ratyfikowało ECHR, zobowiązuje się do udzielenia pełnego wsparcia ETPC w realizacji jego mandatu.

Indywidualne skargi na naruszenie praw człowieka gwarantowanych przez ECHR mogą być zgłaszane przez jednostki lub grupy osób, które twierdzą, że ich prawa zostały naruszone przez państwo członkowskie. Skargi te rozpatrywane są przez ETPC, który może nakazać państwu naprawienie szkody, wydać orzeczenie uznające naruszenie prawa lub odmówić uznania skargi za zasadną.

Państwa członkowskie ECHR zobowiązane są do implementacji orzeczeń ETPC i uwzględnienia ich w swoich prawnych i politycznych systemach. W razie braku realizacji orzeczenia, ETPC może nałożyć na państwo grzywnę, co stanowi jedno ze środków zapewniających skuteczne wykonywanie orzeczeń.

Stosowanie ECHR i orzeczenia ETPC ma na celu zapewnienie skutecznej ochrony praw człowieka w Europie i zapobieganie naruszeniom tych praw. W ten sposób ECHR stanowi ważne narzędzie w budowaniu kultury i systemu prawnego opartego na poszanowaniu i ochronie praw człowieka.

Najwięcej skarg do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPC) pochodzi z kilku państw członkowskich Rady Europy, w tym Rosji, Turcji, Ukrainy i Rumunii. W ciągu ostatnich kilku lat liczba skarg z tych krajów wzrosła, co wskazuje na niepokojące tendencje w zakresie naruszania praw człowieka w tych państwach.

Z jednej strony, wysoki poziom skarg może wskazywać na wysoką świadomość społeczeństwa i obywateli na temat ich praw i możliwości składania skarg do ETPC. Z drugiej strony, wysoki poziom skarg może również wskazywać na poważne problemy związane z respektowaniem praw człowieka w tych krajach.

ETPC jest ważnym narzędziem w walce o poszanowanie i ochronę praw człowieka w Europie, a jego zadaniem jest udzielanie sprawiedliwości i ochrony praw jednostek i grup, których prawa zostały naruszone. W związku z tym, niezależnie od źródła skarg, ETPC będzie kontynuował swoją misję i niezależne prowadzenie postępowań sądowych w celu ochrony praw człowieka w Europie.

Prawa II generacji

5/5 - (2 votes)

O ile prawa negatywne koncentrują się wokół wolności, to prawa II generacji można wywieść z innej wartości demokratycznej – równości. Prawa te mają charakter ekonomiczny, socjalny i kulturalny. Wymagają od państwa podjęcia aktywnych działań, jeśli nie mają pozostać martwą literą. Stąd często określa się je mianem „pozytywnych”. W odróżnieniu od praw klasycznych, prawa II generacji są trudne, a niekiedy nawet niemożliwe do wyegzekwowania.

Nie istnieją wewnętrzne ani międzynarodowe mechanizmy pozwalające bezdomnemu dochodzić swego prawa do mieszkania, nawet jeśli jest ono wyraźnie zapisane w konstytucji. Prawa pozytywne często są traktowane jako zapis celów stawianych sobie przez państwo i bywają to cele ambitne i dalekosiężne. Zdaniem niektórych znawców przedmiotu, prawa II generacji „osłabiają” znaczenie poszczególnych konstytucji. Jeśli zawierają one katalogi życzeń, nie mogą być traktowane poważnie, co wpływa na traktowanie praw I generacji, które zazwyczaj są zawarte w konstytucji. Z drugiej strony można jednak zasadnie twierdzić, że umieszczenie takich zapisów w konstytucji zmusza rząd do pracy w określonym, pozytywnym dla obywateli kierunku. Podkreśla to wspólnotowy aspekt konstytucji i zasadę dobra wspólnego, jednoczącego społeczeństwo polityczne.

Prawa II generacji są także zawarte w dokumentach międzynarodowych. W całości poświęcona jest im Europejska Karta Socjalna z 1961 r. Inny ważny dokument, Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, uchwalona na III Sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych w 1948 roku, ujmuje następujące prawa pozytywne: prawo do ubezpieczeń społecznych, prawo do pracy, prawo do odpowiedniego i zadowalającego wynagrodzenia, prawo do urlopu i wypoczynku, prawo do odpowiedniej stopy życiowej (wyżywienia, odzieży, mieszkania, opieki lekarskiej, koniecznych świadczeń socjalnych), prawo do zabezpieczenia na wypadek bezrobocia, choroby, niezdolności do pracy, wdowieństwa, starości, niezawinionej utraty środków do życia, prawo do nauki, prawo do swobodnego uczestniczenia w życiu kulturalnym społeczeństwa.

Prawa człowieka II generacji to prawa ekonomiczne, społeczne i kulturalne, które zapewniają jednostce dostęp do zasobów i możliwości niezbędnych do pełnego i godnego życia. Są to prawa, które mają na celu zapewnienie równości i sprawiedliwości w dostępie do zasobów i możliwości społecznych. Prawa II generacji to:

  1. Prawo do pracy: zapewnia jednostce prawo do swobodnego wyboru i zatrudnienia, a także do godnych i uczciwych warunków pracy.
  2. Prawo do wykształcenia: umożliwia jednostce swobodny dostęp do edukacji i możliwość rozwijania swoich zdolności.
  3. Prawo do zdrowia: zapewnia jednostce dostęp do opieki medycznej i usług zdrowotnych niezbędnych do zachowania zdrowia.
  4. Prawo do mieszkania: zapewnia jednostce prawo do swobodnego wyboru i zamieszkania w bezpiecznym i godnym miejscu.
  5. Prawo do odpoczynku i wypoczynku: umożliwia jednostce swobodny dostęp do odpoczynku i rekreacji, które są niezbędne do zachowania zdrowia i dobrego samopoczucia.

Te prawa są uważane za ważne dla zapewnienia jednostce pełnego i godnego życia, a ich realizacja jest ważnym elementem dla ochrony ludzkiej godności i równości społecznej.