Pojęcie praw człowieka rozpowszechniło się w drugiej połowie osiemnastego wieku. Zaczęto je umieszczać w powstających konstytucjach państw, poświęcając im często osobny rozdział lub uzupełniającą konstytucję ustawę konstytucyjną. Zapisano jest w amerykańskiej Deklaracji Niepodległości Stanów Zjednoczonych z 1776 roku i francuskiej Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela z 1789 roku. W aktach tych następuje potwierdzenie niezbywalnych praw człowieka oraz gwarantowanie ich nienaruszalności.
Konstytucja Stanów Zjednoczonych Ameryki z dnia 17 września 1787 roku wprowadzała definitywnie ustrój federacyjny nowo powstałego państwa, republikańską formę rządów i zwierzchnictwo narodu. Pierwsza z nich pomyślana była jako wykluczenie monarchii i absolutyzmu. Druga zaś wykazywała, że nie już poszczególne stany są źródłem przekazania uprawnień władzom związkowym, a cały naród, od którego pochodzi wszelka władza, zarówno stanowa, jak i federalna. Sprawiło to, że Stany Zjednoczone stały się państwem bardziej jednolitym, aniżeli były pod rządami „Artykułów Konfederacji”.
Konstytucja Stanów Zjednoczonych bywa bardzo często interpretowana jako „karta praw”. Wynika to z tego, że zostały w niej zawarte nienaruszalne swobody obywateli, których rząd nie może naruszać, a także prawo do swobodnego angażowania się w działalność według własnego wyboru.
Poszczególne stany zachowały niezależność we wszystkich sprawach, które nie są w konstytucji wyraźnie uznane za sprawy wspólne. Posiadały one, obok konstytucji federalnej, odrębne ustawy zasadnicze, uchwalane przez stanowe konwencje, do czego wzywał II Kongres Kontynentalny. Konstytucje te były bardzo do siebie podobne, w szczegółach wykazując tylko różnice.