Założenia Konstytucji marcowej- ciąg dalszy

5/5 - (2 votes)

Wszystkim obywatelom poręcza się wolność sumienia i wyznania. Żaden obywatel nie może być z powodu swego wyznania i przekonań religijnych ograniczony w prawach, przysługujących innym obywatelom.

Wszyscy mieszkańcy Państwa Polskiego mają prawo wolnego wyznawania zarówno publicznie jak i prywatnie swej wiary i wykonywania przepisów swej religii lub obrządku, o ile to nie sprzeciwia się porządkowi publicznemu ani obyczajności publicznej.

Wolności wyznania nie wolno używać w sposób, przeciwny ustawom. Nikt nie może uchylać się od spełnienia obowiązków publicznych z powodu swoich wierzeń religijnych. Nikt nie może być zmuszony do udziału w czynnościach lub obrzędach religijnych, o ile nie podlega władzy rodzicielskiej lub opiekuńczej.

Jak na to wskazują zasady konstytucji marcowej należała ona do rzędu konstytucji burżuazyjno – demokratycznych. Stanowiła ona szereg instytucji typowych dla demokratyzmu burżuazyjnego, które dawały formalne podstawy do oddziaływania opinii publicznej na prace i kierunek działania aparatu państwowego. Konstytucja marcowa doprowadziła do ugruntowania republikańskiej formy rządów, zapoczątkowanej przez Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej, utrzymania jednego z najbardziej demokratycznych w Europie praw wyborczych, konsekwentnie przeprowadzanej zasady parlamentarnej odpowiedzialności ministrów oraz zapewnienia równości obywateli bez różnicy narodowości i wyznania. Można by powiedzieć, że z dniem uchwalenia Konstytucji Polska stanęła w rzędzie nowożytnych państw demokratycznych[1].

Stanowiła ona symbol zjednoczenia dawnych dzielnic i zakończenia procesów państwotwórczych. Nie wprowadzała ona dla całego państwa wspólnych przepisów prawa, ale przynajmniej eliminowała te z nich, które były z nią w sprzeczności. Zamykała ona także ostatecznie okres sporów o społeczny kształt Polski.

 


[1] B. Banaszek, Prawa człowieka …, s. 127.

Dodaj komentarz