Poszczególne aspekty stosunków między pracownikiem a pracodawcą regulowane są różnymi aktami prawnymi, co dotyczy zwłaszcza równych szans zatrudnienia, wynagrodzenia i świadczeń, stosunków pracowniczych oraz bezpieczeństwa pracy i zdrowia. Tak samo jak każda inna dziedzina zarządzania, gospodarowanie zasobami ludzkimi podlega różnym regulacjom prawnym i orzeczeniom sądowym. Te ustawy i orzeczenia wpływają na funkcje zasobów ludzkich w wielu różnych dziedzinach[1].
Na sposób wzajemnego oddziaływania organizacji i ich pracowników wpływają także rozmaite zmiany społeczne. Przede wszystkim wiele dziedzin cierpi na brak wykwalifikowanych pracowników. Dotyczy to szczególnie takich zawodów, jak mechanik, pielęgniarka, czy programista komputerowy. W rezultacie organizacje musza polegać na pracownikach zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin i ponosić większe wydatki na przyuczanie swoich pracowników do bardziej złożonych prac. Z drugiej strony znacznie powszechniejsze niż przed kilku laty jest występowanie rodzin, w których dwie osoby pracują zawodowo. Organizacje muszą przystosować się do tej sytuacji, co może wiązać się z opóźnieniem przeniesienia, zaoferowanie zatrudnienia małżonkowi pracownika, którego firma pragnie utrzymać, oraz zapewnienie bardziej elastycznego czasu pracy i korzystniejszych dodatków.
Ważnym problem staje się również zatrudnienie „wedle woli”. Oznacza ono tradycyjne spojrzenie na miejsce pracy, zgodnie, z którym organizacja może z dowolnego powodu zwolnić pracownika. Wiele orzeczeń sądowych w ostatnich latach podtrzymało ten nowy punkt widzenia i ograniczyło możliwość zwalniania pracowników przez organizacje do przypadków, gdy istnieje wyraźny i słuszny powód lub, gdy odbywa się to w ramach zwolnień grupowych dokonywanych w skali całej organizacji[2].
[1] R. Griffin, op.cit., s. 421
[2] J.w., s. 422