Przyjęty 16 XII 1966 roku w Nowym Jorku Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, socjalnych i kulturalnych różni od deklaracji kilka elementów:
1. prawny charakter Paktów oznaczający, że są to traktaty międzynarodowe, tworzące prawa i obowiązki państw;
2. rozdzielność praw politycznych i obywatelskich od praw gospodarczych, socjalnych i kulturalnych przy podobnych preambułach i identycznych artykułach pierwszych, przyznających ludom prawo do samostanowienia oraz zawartych w artykułach drugich normach antydyskryminacyjnych;
3. nieco inny katalog chronionych praw; w Paktach nie ma prawa do azylu, ochrony własności, prawa do obywatelstwa (poza dziećmi), są natomiast prawa osób oskarżonych i skazanych, zakaz pozbawiania wolności z powodu niemożności wywiązania się z zobowiązań umownych, uprawnienia cudzoziemców, mniejszości narodowych i etnicznych, prawo do korzystania z najlepszego stanu zdrowia fizycznego i psychicznego oraz prawo do strajku;
4. załączniki w formie dwu protokołów fakultatywnych, odrębnie ratyfikowanych. Pierwszy (z 16 XII 1966 roku) dotyczy uprawnień Komitetu Praw Człowieka do przyjmowania zawiadomień od jednostek o naruszaniu ich praw. Drugi z 15 XII 1989 roku dotyczy zniesienia kary śmierci;
5. system implementacji (wprowadzający instrumenty kontroli przestrzegania zobowiązań) zawarty w IV części obu paktów i w pierwszym protokole fakultatywnym. Pakty, które ratyfikowało 130 państw wraz z protokołem fakultatywnym (pierwszym) i Powszechną deklaracją, nazywa się Kartą praw człowieka. Polska ratyfikowała pakty 13 III 1977 roku, a pierwszy protokół 7 XI 1991 roku.
W systemie Narodów Zjednoczonych, obok regulacji ogólnych, powstały też regulacje partykularne, często rozwijające się pierwsze i chroniące pewne kategorie podmiotów. W takiej formie na przykład prawo do życia znajduje dodatkowe gwarancje w Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa z 1948 roku oraz w Konwencji o nieprzedawnianiu zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości z 1968 roku.
Zakaz dyskryminacji znalazł szczególne odbicie w Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej z 1966 roku, w Konwencji UNESCO z 1960 roku w sprawie zwalczania dyskryminacji w oświacie, Konwencji Narodów Zjednoczonych z 1979 roku w sprawie eliminacji wszelkich form dyskryminacji kobiet. Zakaz niehumanitarnego traktowania uszczegółowiono w Konwencji przeciwko torturom i innemu okrutnemu lub poniżającemu traktowaniu lub karaniu.