Pierwszym i najważniejszym motywem współdziałania, składającym się na dobro wspólne jest dobro człowieka. Ojcowie soborowi wskazują, że „porządek społeczny i jego rozwój powinien być nieustannie kierowany na dobro osoby, gdyż porządek rzeczy winien być podporządkowany hierarchii osób, nie zaś na odwrót, na co wskazał sam Pan, mówiąc, że to szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu”[1].
Człowiek jako osoba nie może być podporządkowany jakiejkolwiek społeczności. To formy życia społecznego mają służyć człowiekowi pomocą w osiąganiu dóbr duchowych i materialnych.
Współdziałanie Kościoła i państwa odbywa się na płaszczyźnie etycznej i prawnej. Na płaszczyźnie etycznej polega na świadczeniu pomocy w osiągnięciu należnych mu dóbr, natomiast w płaszczyźnie prawnej na poszanowaniu godności ludzkiej i wynikających z tej godności praw.
Zadaniem kościoła jest głoszenie praw człowieka i wychowywanie ludzi w duchu poszanowania tych praw. Natomiast zadaniem państwa jest uznanie tych praw oraz zapewnienia warunków korzystania z nich. Państwo powinno także wziąć na siebie współodpowiedzialność za ich wykonywanie i ochronę [2].
[1] KDK 26.
[2] J. Krukowski, Kościół i Państwo…, dz. cyt., s. 127 – 129; P. Sobczyk, Kościół a wspólnoty…, dz. cyt., s. 251.