Osoby dodatkowo chronione prawem to kobiety, dzieci, uchodźcy. Interesy kobiet chroni Konwencja o prawach politycznych kobiet z 1953 roku i tworzone z myślą o nich konwencje zaliczane do międzynarodowego prawa prywatnego i prawa pracy. Dzieciom Pakty praw człowieka zapewniają tylko prawo do stosownych wiekowi środków ochrony ze strony rodziny, społeczeństwa i państwa oraz prawo do posiadania nazwiska i obywatelstwa. Dopiero Konwencja praw dziecka przyjęta przez Narody Zjednoczone 20 XI 1989 roku zdefiniowała uprawnienia ludzi, którzy nie przekroczyli 18 roku życia.
Polska ratyfikowała konwencję 30 IX 1991 roku z zastrzeżeniami i deklaracjami interpretacyjnymi w kilku kwestiach: praw dziecka do wyrażania poglądów, wolności wypowiedzi, otrzymywania i rozpowszechniania informacji, prawa do wolności myśli, sumienia i religii, wolności zrzeszania się i pokojowych zgromadzeń oraz w sprawie zakazu arbitralnej ingerencji w życie prywatne dziecka, jego korespondencję, zamachów na jego honor i reputację. Zaspokajaniu egzystencjalnych potrzeb dzieci, zwłaszcza w krajach słabo rozwiniętych, służy działający od 1946 roku Fundusz Narodów Zjednoczonych Pomocy Dzieciom ( UNICEF ).
Trzecią odrębnie chronioną grupą są uchodźcy. Są to ludzie, którzy przebywają poza granicami państwa, w którym stale zamieszkiwali, ponieważ obawiają się prześladowania z powodu ich rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub poglądów i nie korzystają z ochrony jakiegokolwiek państwa. Ich prawa chroni konwencja o statusie uchodźców z 28 VII 1951 roku i protokół do niej z 1967 roku. Najważniejszą stworzoną przez konwencję normą jest niewydalenie uchodźcy do kraju, w którym może być narażony na prześladowania ( zasada non – refoulement ) oraz zakaz karania w związku z nielegalnym wjazdem.
Wyjątkiem od zasady niewydalania jest uznanie uchodźcy za zagrażającego bezpieczeństwu kraju pobytu lub ciążący na nim wyrok skazujący za przestępstwo pospolite. Uchodźcy korzystają w kraju pobytu z praw podstawowych.
Główną instytucją służącą realizacji elementarnych praw uchodźców jest Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych do Spraw Uchodźców ( UNHCR ). W systemach regionalnych najbardziej zaawansowane w ochronie praw człowieka są jest Europa. Działają tutaj dwie organizacje, w których przygotowywane są porozumienia i tworzone specjalne instytucje. Są to Rada Europy i OBWE. Rada Europy uznała ochronę praw człowieka za jeden ze swych statutowych celów. Dlatego też w półtora roku po jej powstaniu, 4 XI 1950 roku państwa członkowskie przyjęły w Rzymie podstawowy akt prawny w tej dziedzinie Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Jest to regionalny traktat ogólny, koncentrujący na prawach obywatelskich. Konwencję zmienia lub uzupełnia 11 późniejszych protokołów. Polska ratyfikowała ją 19 I 1993 roku.
Konwencja nawiązuje do Powszechnej deklaracji, ale różni się od wyższym poziomem szczegółowości. Tak na przykład gwarantując prawo do życia, uwzględnia wypadki, w których pozbawienie życia nie może być uznane za sprzeczne z Konwencją. Zakaz niewoli i poddaństwa uzupełnia wyjaśnienie pojęcia pracy obowiązkowej i przymusowej. Prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego zauważa podstawy do pozbawienia wolności i procedury stosowane wobec osób zatrzymanych. Szeroko ujęte są prawa osób oskarżonych. Prawo do poszanowania życia prywatnego oraz wolności myśli, sumienia, sumienia, religii, wypowiedzi i zgromadzeń wskazują wyjątki pozwalające na ich naruszenie.
Niektóre nie uwzględnione w samej Konwencji prawa (na przykład do własności, nauki, uczestniczenia w wyborach, poruszania się i zamieszkiwania w wybranym miejscu kraju) są zagwarantowane przez protokoły dodatkowe. One też zawierają pewne prawa nie istniejące w Deklaracji, a związane z cudzoziemcami, na przykład zakazujące zbiorowego ich wydalania. Po 1989 roku, gdy Rada Europy zaczęła się przekształcać z organizacji subregionalnej w regionalną, przestrzeganie Konwencji stało się ważnym kryterium oceny demokratyczności państw, które chciały do niej przystąpić.